Herfstvakantie in de Ardennen

Niks mooier dan herfstkleuren in een landschap zoals dat van de Ardennen. Geen echte fietsvakantie deze keer want daarvoor vinden we het veel te koud, vooral om te kamperen maar ook om zoveel uren met de kinderen (en aan hun tempo) buiten te zijn. Niks heerlijker dan warmen aan een haardvuur met een boek en warme chocomelk en pannenkoeken na heerlijk buiten zijn in de kou. Een vakantiehuisje dus!

Natuurlijk gingen er wel fietsen mee, en stapschoenen en wollen kleren!

We begonnen onze herfstvakantie met een wandeling rond het stuwmeer van Coo, want die watervallen stelden eigenlijk niet veel voor als je niet voor PlopsaCoo komt. Het was een korte wandeling, maar er was verder niemand. Heerlijk!

Van wandelen hebben we niet zoveel kaas gegeten als van fietsen, en dat is vooral ook omdat we dat tweede veel liever doen! Ik zit al eventjes te wachten op mijn nieuwe fiets, en de andere heeft al een ander baasje gevonden, dus reed ik deze trip op de Ahooga.

Met Pinksteren fietsten we een groot stuk van de Vennbahn vanuit Aken. Nu wilden we graag de andere kant verkennen. We vertrokken in Troisvierges, en waren meteen uit de drukte in de natuur met niemand anders dan onszelf. Heerlijk! Af en toe stevig klimmen en dalen, maar dat is vooral om de de Vennbahn hier afwijkt van de oude spoorlijn. Er ligt namelijk een lange tunnel die is geclaimd door een bende vleermuizen. Het was geen straf want het was werkelijk prachtig fietsen. De Vennbahn voelde in de herfst helemaal anders dan in het voorjaar.

Op reis met zes, dat wil ook zeggen: de wildebrassen wild laten zijn en de rustigen rustig. Als in de rustigen gezellig met een boek voor een knisperend haardvuur terwijl de wildebrassen fietsen. De gravelbike en de mountainbikes werden uitgehaald en de mountainbikeroutes van Vielsalm werden uitvoerig getest. Alleen spijtig dat Rocco nog niet kan fietsen 😉

Natuurlijk is een vakantie in de Ardennen niet compleet zonder een stevige wandeling.

We wandelden stroomopwaarts langs de Ninglinspo. Ik ging er als twaalfjarige ooit -net zoals de rest van Vlaanderen wellicht- op schoolreis.

Het is een prachtige maar avontuurlijke wandeling van 6 kilometer langs rotsblokken en klaterend water. Rocco ging vlot mee in de Tula, al is dat iets dat veel mensen wellicht onverantwoord zouden vinden.
Meestal ben je er wel niet alleen, en ook in de zomer is het er geweldig plezant naar ’t schijnt.