Fietsen op de Hebridean Way

Naar het westen!

Na onze reis in de Alpen wilden we graag zee, of veel ander natuurlijk water. Maar ook zeker niets te warm. We wilden ook graag weinig andere mensen en wildkamperen. We wilden ook liefst niet te pittig klimmen. Vliegen is sowieso een principiële no-go.
Heel wat routes passeerden de revue. Zouden we de Pirinexus in Spanje fietsen? Dat zag er heerlijk uit! Maar te heet in juli. Dan toch maar Slovenië? Maar ging dat niet te veel dezelfde richting uit als vorige zomer? Zweden dan! Daar kan je veel wildkamperen, zijn er veel gravelpaadjes en is er veel bos en weinig andere mensen. Aha!
De route in Zweden werd gepland, kaartjes gekocht en de route ernaartoe uitgestippeld… Maar we werden er niet warm van. Hoe kon dat nu? We weten het nog altijd niet.

Ergens in mei begon het te dagen dat we ook naar het westen konden trekken, naar Engeland of Ierland bijvoorbeeld. Ik vond prachtige plekjes maar de kinderen hadden uitdrukkelijk gevraagd om niet té veel klimwerk waardoor er veel wegviel…. In eerste instantie viel Schotland daardoor af, tot mijn oog viel op de Buiten-Hebriden. We waren allemaal meteen dolverliefd toen we de eerste plaatjes zagen. We waren echt meteen overtuigd dat dit het ging worden, het hart helemaal vol van verlangen om er te zijn!
We bestelden diezelfde dag nog de kaart van de Hebridean Way en konden niet wachten om aan het plannen van onze tocht te beginnen.

En zo gebeurde het dat we eind juni naar het uiterste westen van Europa trokken met onze fietsen, gevulde tassen en al onze kinderen. Zot idee? Awel, ja eigenlijk wel!

De Buiten-Hebriden zijn een bijzonder stukje van Schotland, The Western Isles liggen echt uiterst westelijk in de Atlantische oceaan. Daardoor hebben de natuurelementen er vrij spel op de eilanden. De wind waait er vaak keihard, het regent er geregeld zoals in de rest van Schotland al waait het er veel sneller over. Het weer is er erg wisselvallig, dat kan natuurlijk ook een voordeel zijn. De eilanden zijn van een onaardse schoonheid, onherbergzaam en ruig maar het is er heerlijk fietsen.
De Hebridean Way is een fietsroute van bijna 300km over 10 eilanden onderling verbonden door 6 causeways en 2 ferry’s.

Omdat we vorige zomer in de Alpen veel houvast hadden aan onze vooraf gemaakte grove planning deden we dat dit jaar opnieuw. We rekenden afstanden tussen 30 en 60km per dag, rekening houdend met eventuele campings en hellingen maar ook min of meer met de tijdstabellen van de ferry’s. Met de gedachte dat wildkamperen altijd wel kon, en dat een rustdag soms eerder of later nodig is dan je vooraf kan inschatten, pinden we er ons niet te hard op vast. We lieten ook open hoe we gingen terugkeren naar onze startplaats. We zouden kunnen terugfietsen of een shuttledienst boeken om ons terug te brengen, of we zouden via Skye kunnen terugfietsen. We hadden 3 weken de tijd en niets moest. We besloten om de Buiten-Hebriden wat op ons af te laten komen.

Zaterdag 29 juni 2019: Reisdag Gent – Calais – Dover – Oban

De dag begon extreem vroeg want we hadden de ferry van 7u40 geboekt.
De hittegolf was nog niet helemaal voorbij toen we vertrokken, ondanks de vroegte was het zalig op het buitendek in de zon! De koelte van het zeebriesje deed ontzettend veel deugd.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Om half 9 (leve het tijdsverschil) begonnen we in Dover aan 1000km doorheen Engeland en Schotland. De eerste uren herkenden we nog wat plaatsjes waar we doorheen fietsten in 2016!

Aiai waar zijn we aan begonnen?

De kilometers vorderden traag, het landschap was eerder saai. Tot we in het Lake District kwamen! Prachtig daar! Het weer was er ook al helemaal anders. ’s ochtends vertrokken we in een hittegolf, maar toen we de Schotse grens overgingen begon het ontzettend hard te gieten, de temperaturen waren al een hele tijd onder de 20° gezakt… Aiai waar zijn we aan begonnen?

Waar zijn de piketten?

De tocht doorheen Schotland voerde ons langs het pràchtige Loch Lomond, zelfs vanuit de auto in de gietende regen hadden we amper woorden voor dit moois.
Om 19u30 lokale tijd kwamen we aan in Oban. Het was opgehouden met regenen, de zon kwam erdoor en door het licht voelde het alsof nog maar namiddag was. We kregen het laatste plekje op de camping in Benderloch, een eenvoudig grasveld maar met een prachtig zicht op het zeeloch!
Bij het opzetten van de tenten ontdekten we dat we enkel het reservezakje van onze lichtgewicht piketten bij hadden… oei…  Tipi’s, die blijven natuurlijk alleen maar rechtstaan als je het zeil voldoende strak kunt zetten… En in Schots weer, en weldra op de winderige eilanden is een goed opgestelde tent wel een absolute noodzaak.  We houden het hoofd koel en gebruikten al het fietsenmakersgereedschap dat we in de koffer van de auto hebben liggen om de tenten toch ietwat opgesteld te krijgen. We nemen ons voor om de volgende ochtend eventjes langs de outdoorwinkel in Oban te passeren op weg naar de ferry… Ach wisten wij veel 🙂
(We vermoeden dat Rocco de dure lichtgewicht piketten bij ons tripje langs de Maas met zakje en al de struiken heeft ingekegeld)

Deze slideshow vereist JavaScript.

Curry uit de vriezer, Smidge en wijn!

De campingbaas had Indische curry in de vriezer en de buurtwinkel verkocht ons wijn en Smidge. Dat laatste was welgekomen want zodra we een stap uit de auto waagden werden we opgevreten door de vermaledijde midges. We wisten dat ze er zouden zijn, met zo’n zacht zonnetje na een warme dag. Het internet overdrijft niet, ze zijn echt gruwelijk irritant en niet van je af te meppen. De Smidge hielp een piepklein beetje, dus aten we onze microgolfcurry in het midgesvrije keukentje van de camping.

Ook al waren we al uren en uren wakker, we konden de slaap moeilijk vatten. Het was zo lang licht en zo ontzettend mooi! We wandelden om 22u30 nog naar het strand, vlakbij de camping. Wat een mooie kleuren!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Morgen varen we naar de Buiten-Hebriden! Dan begint het pas echt!

Zondag 30 juni 2019: Reisdag Oban – Barra 20km

De voorbije nacht had het ontzettend hard geregend, dat hadden we gezien op de weerapp. Wat we niet hadden gezien is dat iemand onze nieuwe camera op het fietsstoeltje in dat natte weer had laten buiten liggen. Zo’n zonde! De camera was dood.

Beter op een ferry dan in een kleine tent met vier kinderen bij harde wind en gietende regen…

Door het slechte weer twijfelden we om wel af te varen naar Barra. Het weer zou op de eilanden immers nog veel slechter zijn dan hier op het vasteland. Zouden we dan niet beter nog een dagje wachten met de oversteek? We besloten toch te gaan, omdat het slechte weer vooral voor de namiddag leek te zijn en we dan toch uren op een ferry zouden zitten. Beter op een ferry dan in een kleine tent bij harde wind en gietende regen… Opnieuw, wisten wij veel 🙂

Deze slideshow vereist JavaScript.

We waren de enigen op de camping die hun hoofd uit hun tent of camper staken. Toen we opgekraamd waren gaf de campingbaas ons een berg piketten die hij doorheen de jaren uit zijn gazonnetje had geplukt, we namen alles mee. Ook de loodzware. Voor de zekerheid want straks zouden we wel nieuwe lichte kopen.

We kampeerden even buiten Oban dus fietsten we 15km heel erg pittig op en af naar de ferryhaven.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het was zeer zwaar weer, met enorm veel wind en veel regen.
We waren nipt op tijd voor de ferry naar Barra. Geen tijd over dus, om op zoek te gaan naar de outdoorwinkel, als die er überhaupt wel was in zo’n klein stadje.
De overtocht zou 4u duren. Na een uur kwamen we op open zee en werd de vaart heel woelig. Door het stormweer deinde het schip enorm hard op en neer. Het zeewater klaterde tegen de scheepsromp met veel lawaai, harde bonken, bijna niemand kon nog blijven rechtstaan. Het zicht naar buiten was quasi onbestaande door het kletsende zeewater. En we hadden nog zo gehoopt om dolfijnen te zien!
Natuurlijk werden Lili en ik als eersten zeeziek, dat duurde niet eens lang. Wie al eens zeeziek was weet dat je in een soort roes belandt, onmogelijk om voor een peuter te zorgen of met avontuurlijke achtjarigen op het dek te klimmen bij zo’n weer. Even later waren we alle zes zeeziek, Rocco kon dat nog niet zeggen maar liet dat wel blijken door zeer hard te jengelen en over te geven op mijn trui en de tapis-plain. Op de koop toe had hij ook nog een bom in zijn luier gedropt en hadden we in plaats van de fietstas met luiers, slabbetjes, drinkbus en doekjes de fietstas met de regenjassen mee aan boord genomen.
De hele ferry ging aan het kotsen, groene gezichten, papieren zakjes werden rij na rij doorgegeven. Zowat iedereen werd zeeziek.

Welkom op de Hebriden!

We kwamen 2,5u later dan voorzien aan op Barra, een van de zuidelijke eilanden van de Buiten-Hebriden. De ferryhaven van Barra was niet meer dan een veredeld wachthokje dat uiteraard al gesloten was. Geen toiletten, geen plekje om even te bekomen. Ik verschoonde Rocco in een echt bushokje op de grond. Het was koud, het waaide echt zothard en het regende. Er hing een opmerkelijke geur, die ik niet kende… even later begon het me te dagen dat het turf moest zijn! Welkom op de Hebriden!

Onze voorafgemaakte planning ging dus al vanaf dag 1 de mist in. Met dit weer, met deze vertraging en onze binnenstebuitengekeerde magen wilde niemand nog naar Vatersay fietsen om daar wild te kamperen op het idyllische strand. We fietsten tegen de strakke wind in, bergop naar de dichtstbijzijnde camping. We kregen er het laatste piepkleine plekje. Een opa die er was met een camper en zijn kleinkinderen zei ons dat we bij hem mochten komen aankloppen ’s nachts, als het weer te erg zou worden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Die nacht sliepen we in stormweer vlak naast de schuimende woeste Atlantische oceaan. De wind deed de tenten flapperen en toegegeven ik was er niet gerust op. Maar alles hield stand. Leve de loodzware piketten!

Maandag 1 juli 2019: Barra – Vatersay – Eriskay – South-Uist 41km

Deze slideshow vereist JavaScript.

De eerste fietsdag op de Hebridean Way!
De dag begon grijs en nat en het waaide nog steeds heel erg hard.
We gingen op Barra eerst op zoek naar de supermarkt, gelukkig was die er! Klinkt logisch maar met de fiets zijn grote afstanden voor boodschappen niet realistisch dus moesten we ons voor de boodschappen toch goed organiseren!
We twijfelden of we Vatersay zouden aandoen, omdat dat eigenlijk al voor gisteren was gepland en het maar een klein stukje was. Ik had er al zoveel mooie beelden van gezien, ik moest en zou er naartoe gaan. En dat was geen verkeerde beslissing! Nog voor de middag begon de zon te schijnen en oh man toch wat een pracht! Ongelooflijk!

Er was geen mens op de baan dus hadden we dit paradijs vaak voor ons alleen!

Om van Barra naar het kleine Vatersay te fietsen moet je eerst een steile klim over. Het uitzicht op die top is adembenemend. We hadden echt stralend weer toen, het azuurblauwe water en de rauwe rotsen, de schaapjes en lammetjes overal… Onbeschrijfelijk. Er was amper een mens op de baan dus hadden we dit paradijs vaak voor ons alleen!

Deze slideshow vereist JavaScript.

We besloten een koffiepauze te houden bij Vatersay Hall, een van de communitycenters op de eilanden. De kinderen konden hun ogen niet geloven toen ze de prachtige stranden zagen. Ze wilden onmiddellijk op het strand gaan spelen. Al een geluk dat we er toen onze tijd voor namen, met dat prachtige weer. Want op de Hebriden is een zonnig strand geen evidentie.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na Vatersay fietsten we doorheen Barra. Het zou nu voornamelijk vlak fietsen zijn, met af en toe eens een beetje licht op en af. En met de wind in de rug… haha NOT! Ondanks de tegenwind ging het fietsen zo vlot dat we op het einde van de namiddag al op de ferry naar Eriskay zaten. Heerlijk traag gleed de ferry door The Sound of Barra. Een zonnetje op ons gezicht en genieten maar van de uitzichten. Op deze ferry zaten nog heel wat andere reizigers die we gisteren op de boot ook al hadden gezien. Waaronder een fietsend gezinnetje met een zoon van tien, Engelsen met jeansbroeken en slaapzakken in vuilniszakken… hmmmm…

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een steile klim uit de ferryhaven doorheen de witte huisjes van het piepkleine Eriskay, gevolgd door een zalige afdaling richting causeway naar South-Uist. Voor we het goed en wel beseften hadden waren we al op het vierde eiland beland!

Deze slideshow vereist JavaScript.

We kampeerden op Kilbride, een camping met een café en een hostel. Bij het plannen leek dat ideaal mocht het weer niet geweldig zijn. Bij het tegen de wind in ploeteren fantaseerden we al over frisse pintjes en warme choco’s, misschien wel iets te eten in het cafeetje. Maar natuurlijk is een café op de eilanden al gesloten om 17u…  Wat een tegenvaller! Zelf koken dan maar boehoe!
Na het opstellen van de tenten ging Dries alleen op zoek naar lekkere drankjes en iets om te eten. De campingbaas fronste zijn wenkbrauwen toen we hem naar de dichtstbijzijnde supermarkt vroegen (die was er niet).

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dries had toch nog pintjes weten te scoren bij een restaurant, die dronken we op in de zon op het lege terras van het gesloten cafeetje, terwijl de kinderen klauterden over de rotsen op het strand.

We hadden een mooie dag met veel zon. Het was frisjes met 15 graden en de wind had de hele dag op ons gezicht geblazen. We ontdekten dat onze neuzen en handen verbrand waren, tja met herfstig weer sta je daar niet zo bij stil.

Dinsdag 2 juli 2019: Kilbride – Stoneybridge (South-Uist) 32km

De dag begon grijs maar droog en we hadden meteen felle tegenwind. Dat was best zwaar, ookal is South-Uist vrij vlak. De wind, die is er altijd. Vandaag dus vooral uit het noordwesten in plaats van de zo gehoopte rugwind!
De demping van de fietskar moest worden bijgepompt, alleen waren we het pompje in de auto vergeten. Dries knutselde een constructie met stokjes en tape, zo konden we weer verder tot we een fietsenmaker tegenkwamen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We stopten aan het Kildonan Museum, daar was een cafeetje waar we opwarmden met frietjes en warme dranken. Van die vreemde combinatie keken de Schotten niet op. Ondertussen konden de gsm’s opladen.

Na onze tussenstop stapten we met loden benen weer op onze fietsen. De route liep weer richting kust, weg van de hoofdweg en met zicht op de oceaan. In de verte zagen we een kerkhof op een klif, daar fietsten we naartoe.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hé ik zie daar iets in het water!

Het was zonnig en we hadden echt geen zin meer in tegen de wind in fietsen. Dus besloten we vroeg te stoppen. Een korte etappe dus.
We kozen een prachtig wildkampeerplekje uit vlak achter de duinen en de zee met zicht op de heuvels en het loch. De kinderen speelden op het strand met hun vlieger en de bal. Rocco kon niet stoppen met keien in de branding te gooien, wat een pret! Tot Astor plots zei: “hé ik zie daar iets in het water!” en ik hem suste dat het wel een meeuw was….tot we beter keken en we plots allemaal zeehondenkopjes uit de golven zagen piepen! De kinderen waren in extase, ze stuiterden op het strand en hun gejoel trok alleen nog maar meer nieuwsgierige zeehonden aan. Ze haalden snel de verrekijker, hun plezier kon niet op.
we aten pasta op het strand,  en we hadden de hele avond gezelschap van die bende nieuwsgierige zeehonden die echt heel dichtbij kwamen zwemmen.
Topdag!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Woensdag 3 juli 2019: Stoneybridge (South-Uist) – Benbecula – Grimsay – Carinish op North-Uist 40km

De dag begon overtrokken en met wat drizzle dus ontbeten we in de grote tipi. Het weer was guurder dan gisteren, en rarara wéér wind op kop! Hoe is het mogelijk!

De route vandaag was grotendeels vlak maar helaas blaast de wind nog steeds uit het noordwesten (wat atypisch is) en ook nog steeds feller dan normaal. Het is wel een ding, die wind. Fysiek, want een mutsje is wel deugddoend en een zalfje voor de schrale snoet. Maar ook mentaal, het heeft iets rusteloos. Voordeel is dat de midges zich gedeisd houden!

De streek rond Loch Bi is heel bijzonder, het landschap wordt weer heuvelachtiger en de lochs lijken het landschap middendoor te snijden.
Onderweg stopten we aan een garage waar volgens onze kaart ook een fietsenmaker zou moeten zijn. Maar daar vertelden ze ons dat de fietsenmaker die dag met een toeristenbus over de eilanden reed. Geen opgepompte vering dus.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vlak voor de causeway naar het volgende eiland passeerden we een klein kruideniertje annex postkantoortje waar we wat krachtvoer kochten (chips en chocolade want iets anders was er niet). Er stond een bankje maar door de hevige wind was het er niet aangenaam toeven. Dus reden we maar snel verder naar Benbecula.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na de middag kwam de zon erdoor! We konden dus genieten van de meest intense kleuren toen we op de causeway naar Benbecula fietsten. Het is een fantastische ervaring om zo door de oceaan te fietsen!
In Benbecula was er eindelijk nog eens een grote supermarkt, daar kochten we nog eens verse groenten en lekker brood! Oh de heerlijkheid!

We kampeerden op North-Uist op Moorcroft Campsite. Een camping met alweer mooi uitzicht en verwarmd sanitair, de zàligheid!

Dat wil zeggen dat we al op het 6e eiland van de Outer Hebrides zijn beland.
Fantastische belevenis, die Hebridean Way!

Donderdag 4 juli 2019: Rustdag Regendag op North-Uist

Dat is hier eerder uitzonderlijk, zeggen ze…

Deze slideshow vereist JavaScript.

We besloten te blijven vandaag. Want het zou de hele dag regenen. Dat is hier eerder uitzonderlijk zeggen ze. Het vooruitzicht om met wind op kop in de regen in 13 graden te fietsen en dan te moeten wildkamperen (want verderop is er niks) zagen we niet zitten. Dan maar met vier kinderen in de tent! Ook spannend! Zeker zonder WiFi of mobiel internet. Gelukkig is er hier een ruime camperskitchen (mét ruilboekenkastje!) en een washok dus aten we al ons eten op (want de dichtste supermarkt is op 12km) en deden we de was en dronken sloten hete thee. Tegen de avond stopte het met regenen en wandelden we naar de Trinity Temple hier vlakbij.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vrijdag 5 juli 2019: Carinish (North-Uist) – Berneray – Scarista op Harris 56km

De dag begon alweer met regen maar we waren blij om weer te fietsen! Na 15km aten we spek en eieren en taartjes in een cafeetje in Kirkibost. Volgens de weerapp zouden we snel droger weer krijgen. We klampten ons daaraan vast.
Na onze regendag op Moorcroft was àl ons eten op. Het duurde tot iets na de middag eer we de supermarkt tegenkwamen. Het was alweer een kleine supermarkt, met een aanbod waar we niet wild van waren. Maar een mens eet wat er is als alles op is. Tegenover de supermarkt was er een klein ommuurd picknickplekje, maar het miezerde nog steeds en het was koud en heel winderig. We aten dus snel wat broodjes en koeken en klauterden weer onze fiets op!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na de middag hield de regen op en kregen we voor het eerst die langverwachte wind in de rug! Wat een plezier!
We werden opgehouden door een kudde koeien en schapen op het pad. Vonden de kinderen fantastisch! Rocco riep verrukt maar toch met een tikkeltje ongemak vanuit de fietskar op de koeien.
We vorderden goed richting Berneray, en daar wilden we toch graag wildkamperen op het strand. Onderweg kwamen we nog een vader met zijn kleuterzoon tegen die ons avontuur helemaal geweldig vond. Hij had de Hebridean Way zelf ook gefietst, enkele jaren geleden maar was naar eigen zeggen zo stom geweest om van noord naar zuid te fietsen tegen de wind in dus….euh…ja… hadden wij niet al de hele trip wind op kop? Hij kon het met moeite geloven.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toen we op Berneray toekwamen lag de ferry die naar Harris vaart al klaar. We besloten om toch al de oversteek te doen. Het was immers mooi weer!
Dus namen we de ferry naar Harris en aten fish & chips in de haven van Leverburgh.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We klommen een tiental kilometers omhoog op Harris om op Scaristabeach een wildkampeerplekje te kiezen op het brede strand.
Bij het opstellen van de tenten cirkelden er 2 adelaars boven onze hoofden.
Het moet een van de mooiste plekken op aarde zijn. Met dat azuurblauwe water, hoge golven vol zeehondjes en allemaal bergen errond. De zonsondergang is hier laat, lang licht dus wat een beetje bizar is, maar dus na een lange pittige dag echt genieten!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Zaterdag 6 juli 2019: Scarista – Advourlie (Harris) 49km

Ontwaken op een idyllisch strand met loslopende kalfjes naast je tent, dat kan volgens mij alleen hier! We kraamden ons kamp op en fietsten richting de bekende idyllische stranden op Harris: Seilebost en Luskentyre. Het weer was eerder grijs, en dat was een tikje jammer want met een zonnetje erop is het allemaal nog sprookjesachtiger. We stopten aan de camping op Horgabost om onze drinkbussen bij te vullen. Het gezinnetje met de jeansbroeken en de slaapzakken in vuilniszakken van weleer, zat te wachten aan de bushalte en wenste ons succes.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat Harris bergachtig was wisten we, dat vandaag dus een bergetappe ging worden ook.
Maar dat het zo pittig ging zijn hadden we niet vermoed! Na de zeemzoete stranden  belandden we met een fikse klim we in de rauwe rotsige bergen. En die Rocco maar op mijn bil slaan als ik niet snel genoeg omhoog trapte!

Deze slideshow vereist JavaScript.

De moed zonk ons in de schoenen…

Iets na de middag zaten we in Tarbert, daar aten we nog maar eens chips en deden we inkopen voor de komende dagen want er zijn bijna geen supermarkten (dat kennen ze hier zelfs niet echt zoals bij ons) meer op de route. We kwamen er de jeansbroekfamilie weer tegen, zij stapten op de ferry naar Skye.
We dachten toen in Tarbert dat we de pittigste klimmen al gehad hadden maar niets was minder waar. We waren het stadje nog niet uit of daar was al meteen een hele lange best steile klim.  De moed zonk ons (of tenminste bij Lili en bij mij) in de schoenen.
Astor klom zoals gewoonlijk als eerste. Toen we hem aanmaanden wat te wachten op ons en mooi aan de kant te fietsen voor het achteropkomend verkeer tuimelde hij pardoes een gracht in. Hij heeft geluk gehad, het was best diep en rotsachtig, maar hij kwam net op wat mos terecht. Terwijl we wachten tot ie weer klaar was om verder te fietsen waren ze daar: midges!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na heel wat zwoegen in de strakke noordenwind (godver diegene die ons wijsmaakte dat de wind hier meestal uit zuidwesten waait 🤬) konden we eindelijk afdalen naar het hostel dat op de kaart stond. Wildkamperen wilden we wel, maar in dit soort onherbergzaam en rotsachtig terrein is dat bijna onmogelijk. Teleurstelling alom toen het hostel dicht bleek… maar na wat bellen mochten we toch binnen en hadden we de keet voor ons alleen! Heerlijk genieten van wat comfort!
Onderweg zagen we weer veel schapen maar ook weer 2 adelaars en een stel wilde hertjes ❤️

Zondag 7 juli 2019: Scaladale in Avourdlie (Harris) – Callanish – Shawbost (Lewis) 67km

Vanuit het hostel in de bergen vertrokken we met de zon op ons gezicht! Wat deed dat weer deugd! Het was ook best warm met 16 graden.
De wind hadden we helaas weer tegen, vollenbak frisse noordenwind!
De echte bergen verdwenen achter ons maar het bleef pittig op en af gaan. Niets is hier vlak.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na een pittige tocht en veel turen naar de horizon of ze al te zien waren, stonden er plots wat stenen om de bocht!

Op zondag heerst er hier op het zeer gelovige Lewis strikte zondagsrust. Dat merkten we meteen door de drukte op de baan. Alles was gesloten, dat wisten we wel op voorhand maar sowieso is bevoorraden hier een moeilijke kwestie. Ook alle cafeetjes, bezoekerscentra, musea, supermarkten, kruideniertjes… alles alles is gesloten en er is nergens beweging. Zelfs de was hangt niet buiten te wapperen.

Die dag was Callanish ons doel, ik had me al weken op voorhand zo verheugd om die standing stones te zien.
Na een pittige tocht en veel turen naar de horizon of ze al te zien waren, stonden er plots wat stenen om de bocht!
Er was niemand. Nergens. Toen ik van mijn fiets stapte was ik compleet overdonderd.
De combinatie van de inspanning van het fietsen en het absurd wonderlijk landschap met de aanblik van die duizenden jaren oude steencirkels ontroerde me heel diep.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We hadden gedacht om wild te kamperen… ergens… maar Lewis is ten eerste zeer glooiend, ten tweede kletsnat moeras en ten derde vind je nergens beschutting. Even overwogen we gewoon ons tentenkamp op te slaan in de tuin van het bezoekerscentrum van de Callanish Stones. Het was gesloten dus we konden het niet vragen, en we durfden niet zo goed omdat het zo’n mooi gazonnetje was en er wellicht de hele avond en nacht nog wel wat bezoekers zouden langslopen. Achteraf gezien hadden we het gewoon moeten doen, ik las in een reisverslag dat de mensen van het bezoekerscentrum het zelf hadden aangeboden.
Wij fietsten dus maar door tot aan de volgende camping in Shawbost, 20kilometer verderop…dat was mentaal én fysiek geen makkelijke…
Het was laat toen we arriveerden, en de beentjes waren plat. De bazin van de camping gaf de kinderen appelsap en cola. Terwijl we de tenten opzetten werden we opgevreten door de midges. Dat heb je dan met dat mooie weer!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maandag 8 juli 2019: Shawbost – Butt of Lewis – Shawbost 79km

Vandaag fietsen we de Hebridean Way uit! Er was mooi weer voorspeld en omdat er weinig andere kampeeropties waren besloten we zonder bagage van de camping naar Butt of Lewis te fietsen en weer terug.
Morgen werd er regen en veel wind voorspeld (de weerapp van de BBC is de enige betrouwbare daar), de dagen erna zag het weer er alleen maar grimmiger uit op het weerbericht. We zouden dus best terug oversteken naar het vasteland. Dus als we echt tot aan Butt of Lewis wilden fietsen moest het vandaag!

Deze slideshow vereist JavaScript.

We vertrokken vroeg en al snel bleek dat de vele kilometers van gisteren nog in mijn benen en die van Lili waren blijven hangen. De weg was eerder saai en ging constant op en af. Lewis is niet echt heel heuvelachtig maar er is niets vlak. Het klimmen was pittig en oh ja er was wéér wind op kop (net zoals de hele reis al het geval was! En dat terwijl je dus normaal quasi de hele tijd wind in de rug hebt hier). Dries pepte ons op met de belofte van rugwind bij het terugkeren en hoe we dan over al die lastige hellingen zouden zoeven! En dat hij zijn schoen opat als het niet zo zou zijn.
Het landschap was saai, we konden bijna nergens de oceaan zien, er waren geen bomen, enkel eindeloze drassige vlakten met her en der een turfstapel. De weg was lang en recht, de rit leek wel een eeuwigheid te duren. Het moet wel het saaiste stuk van de hele Hebridean Way zijn.

In Ness stopten we in Ness Historical Society, een museum maar ook een plek waar je kan eten en koffie drinken en waar er propere toiletten zijn. We zaten er als enige toeristen tussen locals. We aten panini’s met slaatjes en oh jongens toch wat genòten we van die heerlijke groenten!

Vrolijk begonnen we aan onze terugrit. We hadden het gehaald! We hadden die Hebridean Way hé-le-maal uitgefietst! En we zouden nu immers beloond worden met een lekker rugwindje! Eindelijk zouden we kunnen zoeven!

Na hard werken kwamen we aan op het punt dat wel het einde van de wereld leek. Overal rondom konden we de oceaan zien klotsen tegen de rotsen en hoorden we honderden meeuwen krijsen. Indrukwekkend!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toen we daar op het einde van de wereld stonden, belden we met de taxiservice. We boekten bij hen een terugrit vanuit Ullapool naar Oban, waar onze auto stond. We hadden nog getwijfeld om een andere dienst te vragen om ons van Stornoway naar Barra te brengen, maar dat zou zoveel tijd kosten met alle ferry’s tussen de eilanden en nog minstens 1 extra overnachting op de eilanden terwijl er echt heel erg slecht weer op komst was… We beslisten om morgen naar Stornoway te fietsen, en daar dan de ferry naar Ullapool op het vasteland te nemen. Overmorgen zouden we in Ullapool opgehaald worden door de taxi. Aanvankelijk hadden we ook de optie terugfietsen open gelaten, maar we hadden allemaal onze limiet qua ontbering bereikt.

Vrolijk begonnen we aan onze terugrit. We hadden het gehaald! We hadden die Hebridean Way hé-le-maal uitgefietst! En we zouden nu immers beloond worden met een lekker rugwindje! Eindelijk zouden we kunnen zoeven!
We stopten in Ness nog even bij de kruidenier voor lippenbalsem en een ijsje. Ik bleef met Rocco buiten wachten terwijl hij nog even wat bijtankte aan de borst. Het begon me te dagen dat de wind precies anders stond dan toen we hier aankwamen. Ik durfde het niet zeggen, we hadden nog 39 km te fietsen… Toen we weer op de route fietsten ging het langs geen kanten vooruit. Het was dus écht waar, de wind was samen met ons gekeerd! 🤬 Hoe is dit mogelijk?! Dus hopla wéér 39km met wind op kop! Iemand moet zijn schoen opeten!
Gelukkig bleef de moraal wel goed, de kinderen waren zo euforisch om het uitfietsen van de Hebridean Way. Die Butt of Lewis was al dagenlang ons doel, en dat doet wat met je als je daar dan effectief staat!
We belden halfweg de terugweg naar het restaurantje vlakbij de camping. We bestelden lekker eten dat bij aankomst aan de camping geleverd zou worden. Verwennerij!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dinsdag 9 juli 2019: Reisdag Shawbost – Stornoway (Lewis) – Ullapool (vasteland)

Het was een opmerkelijk warme nacht, ik sliep voor het eerst niet met al mijn kleren aan! Dat was wellicht omdat het goed bewolkt was en de wind niet meer uit het Noorden kwam.  Vanochtend stonden we vroeg op (al om 6u). Er stond ons een rit van rond de 30km te wachten naar Stornoway, die zag er niet al te plat uit én de wind stond weer maar eens verkeerd (hoe kon het ook anders!). We wilden de ferry van 14u halen.
We werden wakker met regen, die hadden we verwacht. We hadden de avond voordien al zoveel mogelijk ingepakt zodat het opkramen in de regen snel en efficiënt zou verlopen en er zo weinig mogelijk mensen en spullen nat zouden worden. Het regende al de hele nacht heel heftig dus we kraamden zeiknat op. De kinderen parkeerden we droog in de kampeerkeuken maar wij waren kletsnat en koud.
Onze campingbuur (ook een vader van 4 en fervent fietser) stapte uit zijn caravan en bood ons een lift aan naar Stornoway. We twijfelden wel even maar de gedachte dat de kinderen zo niet in de wind en de regen hoefden te fietsen deed ons ingaan op zijn aanbod. De vriendelijke Schot bracht ons met twee ritten naar de ferryhaven.
Daar wachten we een hele voormiddag in de warme wachtzaal, alles was kletsnat dus hingen we wat rond de verwarming rond. Wat een geluk dat Stornoway wél een echt ferryterminal had want dat was op andere plekken op de eilanden vaak niet het geval.
Vlakbij de terminal was er ook een héle grote Tesco dus kochten we echt superveel lekker eten voor onderweg.
Terwijl we aanschoven om in te schepen kwam Dries de familie tegen die met een tent ook op Moorcroft op North-Uist stonden. Ze vertelden dat zij en hun drie zoons ons geregeld gespot hadden onderweg “there are theBelgians again!” en dat ze ons avontuur amazing vonden, maar dat ze ook vroeger dan gepland naar huis gingen omdat hun tent was kapot gewaaid.

We deden een dutje aan boord, toen ik 1 oog open deed zag ik een zwerm van Jan Van Genten boven de ferry vliegen. Het was een zachte overtocht, het binnenvaren in Ullapool was heel erg mooi!

Deze slideshow vereist JavaScript.

De camping van Ullapool is op wandelafstand van de ferryhaven. De camping is een mastodont, eerder een grote weide vlakbij het water bomvol campers en motorrijders met tentjes. Het was voor ons een beetje een schok na de rust op de eilanden. Het was er veel drukker, luider en vuiler. Het was de enige camping waar we de fietsen op slot hebben gelegd.
Ullapool is een havenstadje met gezellige bedrijvigheid in een mooie omgeving. Maar niet zo buitenaards mooi als op de eilanden. Het viel ons direct op dat het op het vasteland een PAK warmer is! En er was ook amper wind 😄. Onze tenten hadden we kletsnat ingepakt in Shawbost en moesten nu dus weer kletsnat opgesteld worden. Dat in combinatie met een versgemaaide weide en dus overal klammigheid met grassprietjes deed me echt bijna instorten. We hebben allemaal wel nood aan comfort (warm! Droog!) dus morgen weer bij de auto aankomen zal deugd doen!
Het fietsen zit erop, morgen brengt een shuttledienst ons terug naar Oban waar de auto staat. En dan zien we weer wel.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Woensdag 10 juli 2019: Reisdag Ullapool – Inverness – Oban – Lake District

Terugkeren vanuit de Buiten-Hebriden is geen eenvoudige zaak. Ze liggen immers erg afgelegen.
Onze auto stond op de camping in Oban van waaruit we vertrokken zondag 30 juni vertrokken met onze bepakte fietsen.
We dachten om misschien de route (deels) terug te fietsen maar lieten ook de optie tot een shuttle terug open.
Het fietsen zelf was overheerlijk, maar het ruige klimaat om in te kamperen zorgde  dat we ervoor kozen om een taxi terug naar onze auto te nemen. Het is een hele afstand, ongeveer 260km en 4u reistijd, maar de rit was geen straf! We reden langs Loch Ness, Ben Nevis en Glencoe. Thanks to Ticket To Ride for the wonderful service!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Rond 16u konden we onze eigen bus inladen en begonnen we aan de terugreis. We pinkten allemaal een traantje weg, van ontlading en van ontroering. Het was zo ontzettend mooi én zwaar geweest. Ooit komen we terug, dat hebben we daar toen gezworen.

Onderweg belden we met DFDS om onze ferry van Dover naar Calais te vervroegen, dat kon makkelijk tegen een kleine meerkost. We aten in een snelwegrestaurant, dat was lastig want we konden geen van allen de drukte verdragen.

Er was voor heel Schotland noodweer aangekondigd. Daardoor durfden we niet zo goed in onze tentjes slapen. Omdat de kinderen al heel lang eens in de auto wilden slapen hebben we dat dan maar gedaan! We parkeerden aan de rand van Ullswater en sliepen met wat gepuzzel met matjes met zes in de camionette 😎

Donderdag 11 juli 2019: Reisdag Lake District – Dover – Calais – Gent

We vertrokken heel vroeg uit het Lake District want we hadden nog dik 600km te rijden tot in Dover. We haalden de ferry van rond de middag nipt, we konden zo goed als meteen inschepen. Het was lekker warm in Dover, we waren vergeten hoe de zomer voelt. Van op de ferry zagen we mensen op het strand liggen in Calais, de stranden waar we in 2016 langsfietsten. Voor ons was de reis af, we reden naar huis en aten frieten van de frituur!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Nabeschouwing

Helemaal onder de indruk van de Buiten-Hebriden en ons avontuur daar. Het was het pittigste maar tegelijk het allermooiste ooit. Wat is Schotland een prachtig land, ik wil zeker nog terug!

Deze reis moest even bezinken. We waren geen van allen ooit al zo overdonderd door een reis. De eilanden lieten een weergaloze indruk op ons na. De schoonheid, die zo ongerept en puur is, is met geen woorden uit te drukken. We waren er bijna de hele tijd alleen met al die overweldigende natuurpracht. De zeehondjes, het azuurblauwe water en de parelwitte stranden, de rotsachtige bergen, de maanlandschappen, de highlanders, de vele standing stones, de wilde hertjes, de groene heuvels, de causeways dwars door de oceaan, de arenden en de Jan van Genten… Dat alles zonder te moeten delen met honderden andere toeristen. De beleving was zo intens. Puur goud!
Het was er koud, en nat en ontzettend winderig, dat was heel erg hard. Ruig. Onherbergzaam. Doordat de tocht zo ruig was werd de beleving enkel intenser. Niets voor niets in Schotland!
Dat maakt dat we er niet meteen naar terugkeren. Het verlangen om terug te gaan is heel groot.

Het fietsen zelf op de Hebridean Way is een grote aanrader! Het is er meestal erg kalm op de weg (er is meestal ook maar 1 weg) en het hoogteprofiel is haalbaar. Natuurlijk is Harris erg heuvelachtig en moet er wel stevig geklommen worden maar de andere eilanden zijn niet zwaar. Toch hadden we beter op voorhand een gedetailleerder hoogteprofiel gecheckt, het is altijd fijn om te weten waar je voor staat.

De eilanden zijn dunbevolkt en onherbergzaam. Winkels, supermarkten, restaurants en campings zijn er weinig. Ze staan allemaal op de kaart aangeduid maar ze zijn er niet altijd wanneer je ze nodig hebt. Met een camper is dat geen probleem, maar met de fiets moet je je goed organiseren. Niet evident vonden wij, want met zes hebben we echt veel eten nodig. Sommige winkeltjes hadden een zeer beperkt aanbod, dat maakte dat we weinig lekker hebben gegeten. Veel Doritos en Marsen haha! We waren allemaal dolgelukkig om weer groenten en lekker brood te kunnen eten eens we thuis waren.

Op de zuidelijke eilanden hadden we geen noemenswaardig mobiel internet. Dat hadden we op voorhand geen rekening meegehouden, dus alle campingtips en routetips die ik online had verzameld waren quasi onraadpleegbaar onderweg. Op de meeste campings was er wel wifi, maar ook dat stelde weinig voor. Eenmaal op Harris was er weer wel geregeld deftig mobiel internet. Ook in de bezoekerscentra is er goeie wifi, soms gratis soms betalend.

Veel campings hebben een deftige binnenruimte en verwarmd sanitair. Dat is wel heel aangenaam bij een regendag en zeker als je al een hele dag in 13 graden in de wind hebt gefietst.
Er zijn ook heel wat hostels, dat is met een grote bende zoals de onze niet zo evident om er te komen aanwaaien. Plus heel wat hostels hanteren een leeftijdsgrens voor kinderen.

Het is onmogelijk om de mooiste plek te kiezen, maar ik was het meest onder de indruk van Vatersay en Harris. Vatersay is zo idyllisch, na een steile klim op Barra lag het kleine eilandje daar te schitteren in de zon. Het was de eerste keer dat mijn mond openviel van zoveel pracht! Vatersay wordt vaak overgeslagen bij het eilandhoppen, onterecht want het is er prachtig! South-Uist deed me denken aan Schiermonnikoog en was het meest banale eiland van de hele eilandengroep. Het is ook het meest vlak en met de wind op kop in een landschap dat weinig prikkelt vroeg ik me geregeld af of we nu echt daarvoor zover hadden gereisd. Toch situeert een van de mooiste reisherinneringen zich op South-Uist. Samen pasta eten op een verlaten strand met zeehondjes op enkele meters, daar kan weinig tegenop! Harris is heel veelzijdig, met rotsachtige bergen en de prachtigste stranden ter wereld. Op Harris en Lewis is het iets drukker dan op de zuidelijker eilanden omdat veel toeristen enkel het grootste eiland bezoeken. Lewis vond ik minder impressionant dan Harris. Het is er drassig, het veenlandschap is er eindeloos en vanop de weg is de oceaan niet zichtbaar. Natuurlijk zijn de Callanish Stones en de prachtige stranden rond Butt of Lewis echte hoogtepunten.

 

Feiten & weetjes

• 2 reisdagen heen en 2 reisdagen terug
• 9 fietsdagen
• 1 rustdag
• 6 ferry’s
• 384km gefietste kilometers
• dagtemperaturen tussen 11 en 13 graden met af en toe eens een lekkere 16 graden
• nachttemperaturen rond 8 graden
• Het wordt pas donker tussen 23.30u en 4.30u, het schemert erg lang wat prachtige kleuren oplevert. Vaak heeft de avondlucht iets roze.
• Meestal waait de wind op de Buiten-Hebriden uit het Zuidwesten, behalve toen wij er waren dan. Want wij hadden elke dag voornamelijk wind uit het Noorden en het Noordwesten, altijd wind op kop dus. Tssss!
• We hadden eigenlijk heel typisch weer voor op de eilanden, enkel de windrichting was zeer atypisch. En al bij al hadden we weinig (last van de) regen.
• We hadden weinig last van midges op de eilanden, dankzij de wind en de frissere temperaturen. Op het vasteland in Oban en Ullapool was het beduidend warmer en windstiller dus daar meer midges.
• Op de eilanden hangt er bijna bij elk huis was te wapperen in de wind, ik begreep het eerst niet goed met al die regen maar natuurlijk is die was keisnel droog met zoveel wind! Behalve op zondag natuurlijk, dan mag de was niet uithangen. Ook niet op de campings.
• Overal roken we de geur van turfgestookte vuurtjes, de kinderen vonden dat het stonk maar ik vond het wel bijdragen aan de sfeer. Zeker op de Uists en op Lewis zagen we heel veel turfstapels.
• We hebben twee keer veel zeehonden gezien die ons dichtbij kwamen begroeten aan een verlaten strand.
• Tot onze grote spijt zagen we geen dolfijnen, otters of walvissen. Nochtans is de kans om ze te zien op de Hebriden er wel! Check maar eens het gloednieuwe Hebridean Whaletrail!
• Jan Van Genten gezien, ze zweefden mee met de ferry van Stornoway naar Ullapool
• 2x adelaars gezien op Harris
• Schotten zijn echt de vriendelijkste mensen! Echt waar!

Aangepast materiaal

We hadden eigenlijk niet veel extra of ander materiaal mee dan als we een andere bestemming zouden gekozen hebben. We hadden wel warmere kledij mee, veel wolletjes voor Rocco maar eigenlijk paste hij nog in het meeste gerief dat we ook vorig jaar meehadden naar de Alpen. Onze teva’s hebben we -met uitzondering van Astor- niet aangehad. Dries en ik hadden onze waterafstotende stapschoenen bij, de kinderen hebben ze ook maar wilden ze niet meenemen wegens niet stijlvol oncomfortabel. Daar hebben ze wel spijt van gehad, want hun dunne sportschoentjes waren snel nat en geraakten nooit echt weer droog.
Echte zomerkleren had ik voor mezelf alvast niet ingepakt, de meisjes waren wel iets optimistischer. Astor en Dries hebben enkele dagen in korte broek gefietst, maar in het dagelijks leven dragen ze dat ook nogal graag ongeacht de temperaturen.
Ook heb ik voor het eerst de hele reis met mijn afritsbroek gefietst, omdat ze zo snel droogt en toch stretchy is. Ik had zelf ook nog op de valreep een donsjasje en een wollen buff gekocht, iets waarmee ik werd uitgelachen voor vertrek maar waar tijdens de reis toch al eens met jaloerse blikken naar werd gekeken. We hadden allemaal ook dunne waterafstotende handschoentjes mee en die hebben we toch bijna elke dag gedragen.

Wil je graag wat bewegend beeld zien, dan kan je dat terugvinden op Instagram:
Highlight Hebridean Way 1
Highlight Hebridean Way 2

#jml_hebriden

Deze slideshow vereist JavaScript.