Pinksteren in de Hoge Venen

In 2009 besloten we om onze eigen auto weg te doen. Dat autoloze leven beviel ons geweldig goed. Maar met vier kinderen werd het helaas moeilijker om overal te geraken waar we wilden met autodelen. Negen jaar lang was het niet hebben van een eigen auto een wonderbaarlijke vrijheid, maar sinds de geboorte van Rocco werd het vaker een last. Na negen jaar hadden we in mei terug een eigen auto, een camionette waar naast al onze kinderen ook al onze fietsen in passen! Hoe zalig is dat!

We wilden natuurlijk meteen op reis met die nieuwe auto en aangezien de Vennbahn al een tijdje op onze shortlist staat was het snel beslist! Met een mooi Pinksterweekend voor de boeg vertrokken we naar Aken.

De Vennbahn is een fietspad van 125km lang. Een oude spoorlijn tussen Aken en Troisvierges werd geasfalteerd en zo heb je dus een autovrij fietspad dat maximaal 2% stijgt of daalt. Ideaal om het met kinderen te fietsen want ze kunnen alleen voorop rijden.

Zaterdag 19 mei 2018: Aken – Robertville 63km

We hadden de auto de dag voordien al ingeladen dus konden we snel vertrekken die zaterdagochtend. Onderweg stopten we nog aan een snelwegparking om Rocco te voeden en te verschonen en alvast al goed te eten zodat we dat alvast al hadden gedaan.

In Aken parkeerden we de auto in een parkeertoren. Het was er nog erg kalm toen we toekwamen maar rond de openingstijd van de winkels kwamen er meer en meer mensen toe. Wat een bekijks hadden we, met al die fietsen en tassen. Het duurde toch wel een dik uur eer alle fietsen weer rijklaar waren en alle bagage op de fietsen geladen.

Het was middag toen we begonnen te fietsen. Het voelde voor iedereen wat wiebelig en best zwaar om na zo’n lange tijd weer met bepakking te fietsen.

Het pad was al meteen goed bewegwijzerd, wat het makkelijk maakte om Aken uit te rijden. We begonnen direct met enkele kilometers vals plat! Het voelde alsof we constant tegen de wind in fietsten. Het duurde eventjes eer we het weer gewend waren.

Op de lange bruggen hadden we schitterende vergezichten! Wat een prachtige streek!

Het was best druk op het fietspad. Er waren veel groepen met e-bikes, veel sportfietsers en onbepakte dagtoeristen. Een bepakte vakantiefietser was eerder een zeldzaamheid. Misschien omdat het nog vroeg op het jaar was en de nachten nog fris kunnen zijn?
We hadden alleszins veel bekijks! We hoorden zelfs iemand zich luidop afvragen waarom we zoveel gerief meepakten?! Wellicht iemand die nog nooit met vier kinderen gekampeerd heeft haha!

Deze trip was ook vooral een testcase voor ons materiaal: de fietsen, het babygerief, de kar,… Is de verdeling van het gewicht goed? Hebben we genoeg bij? Of teveel? Want we wilden in de Alpen graag tiptop voorbereid zijn!

Astor fietste vorige zomer met Dries nog eens naar Geraardsbergen en toen merkten we al dat hij een hele goeie fietsconditie had. Voor deze trip hadden we hem geen bepakking gegeven, want het was toch de bedoeling dat we wat kilometers zouden doen en aangezien hij de jongste fietser was zouden we vooral met wat hij aankan rekening moeten houden. Al snel werd duidelijk dat het vooral Astor was die moest inhouden zodat de rest kon volgen. We beloofden hem kilo’s bagage voor de zomerfietsvakantie!

Omdat we op voorhand niet konden inschatten welke afstand realistisch was hadden we eigenlijk geen plan gemaakt voor de nacht. Er zijn veel campings langs de route en we zouden wel zien wanneer we moe werden. Die vrijheid is heerlijk!
Maar ook verraderlijk want de klop komt soms toch ook onaangekondigd, en als je met vijf fietsers bent is er toch altijd eentje die nog altijd wat meer of wat langer kan en wil. Compromissen sluiten dus, 63 kilometer is ook al wat he!
We hadden in ons routeboekje gezien dat de camping aan het meer van Robertville een zwembad had, en dat er ook iets te eten viel. Dat is wel handig na zo’n dag fietsen!

De campinguitbater sprak wel vier talen en was de vriendelijkheid zelve. Hij gaf ons een plekje tussen de caravans. Er waren amper tenten op de camping, en eigenlijk waren we best blij dat we niet op het trekkersveldje stonden met onze baby tussen de jongelui.
De camping was basic, niet geweldig tof maar dat vonden we niet erg. Er was wel een zwembad! En de campingbaas bakte frieten voor ons!

We maakten nog een avondwandeling langs het meer en kropen op tijd onze slaapzak in want zo vroeg op het jaar is het ’s avonds al snel fris.

Zondag 20 mei 2018: Robertville – Malmédy – Robertville 47km

De nacht was koud geweest. Rocco had het koud en weende veel. Gelukkig kon de borst wat troost en warmte bieden. Hij had nochtans veel laagjes aan, en wat wol. Gelukkig zagen we op de weerapp dat het de volgende nacht een pak warmer zou zijn.

We moesten niets opkramen want we blijven op dezelfde camping. Zo konden we nog een stukje verder doorfietsen op de Vennbahn en ’s avonds weer terugkeren. Het leek ons teveel gedoe met Rocco erbij om alles weer op te breken voor slechts een paar kilometer want we moesten nog terug naar de auto in Aken geraken.

Dus fietsten we zonder bepakking naar Malmédy en weer terug naar Robertville. Ook weer een prachtig stuk, en eigenlijk een aftakking van de eigenlijke Vennbahn.

Rond de middag stopten we in Waimes aan een speeltuintje vlakbij de lokale tennisclub waar de kinderen zich helemaal konden uitleven en wij even op een terrasje konden ontspannen. In het stalletje aan de speeltuin kon je drankjes en snacks kopen.

Onderweg stopten we geregeld voor een borstvoedingssessie in een van de vele wachthuisjes langs de route. Toen het plots begon te regenen kregen we gezelschap van vier vrolijke senioren die onze onderneming wel tof vonden.

Op de terugweg naar Robertville begon het te regenen. Er was ook onweer voorspeld voor die avond dus wilden we graag op tijd weer aan de tent zijn, in de hoop nog droog te kunnen eten. Dat plan mislukte helaas, want tijdens een fiks onweer aten we onze pasta in de tent. Astor was bang van de donder en de flapperende tent. Dat was wel een pittig moment, met een rondkruipende baby en overal spullen. De tent was eigenlijk te klein daarvoor. We moeten dus op zoek naar een ander exemplaar!

Het bleef de hele avond regenen, dus gingen ook wij best vroeg slapen. Iets wat met een baby die niet doorslaapt eigenlijk geen straf was.

Maandag 21 mei 2018: Robertville – Aken 63km

Inpakken en wegwezen! Makkelijker gezegd dan gedaan als je met vier kinderen, twee tenten en een stel fietstassen op pad bent. We waren het opkramen en inpakken duidelijk niet meer gewend want het ging erg traag en ongestructureerd.
Het was bijna middag toen we vertrokken. We moesten een behoorlijke afstand fietsen maar het ging bijna de hele tijd bergaf.

De gemiddelde hellingsgraad van 2% lijkt weinig, maar we sjeesden toch aan een aardig tempo naar beneden. Onze tegenliggers ploeterden langzaam naar boven, wisten zij veel dat we dit eergisteren zelf ook deden!
We verboden de kinderen sneller te gaan dan 30km/u. Het was op deze zonnige Pinkstermaandag wederom best druk op de Vennbahn dus ze moesten opletten!

Ruim over de helft pauzeerden we even en werden we ingehaald door een bende bakfietsers. Hoe leuk was dat! Allemaal cargobikelovers uit Aken! Met een heel divers arsenaal aan fietsen.

In Kornelimünster passeert de Vennbahn vlak naast een oud stationnetje dat is omgebouwd tot een café-restaurant. Op deze zonnige pinkstermaandag zat het terras en het grasveldje ernaast vol. Een gezellig plekje om even te bekomen. Het einde van de rit was immers in zicht en het ging toch enkel maar naar beneden.

We parkeerden de auto in een parkeergarage aan de rand van de stad, eentje die vermeld staat op de site van de Vennbahn. Toen we na onze trip weer bij de parking aankwamen bleek de parking gesloten wegens feestdag… Daar hadden wij -nitwits wat auto’s en garages betreft- niet bij stilgestaan. Na wat over en weer gebel ging de poort dan toch open en kon de grote inpaksessie beginnen. En dan huiswaarts!

Nabeschouwing

De Vennbahn is een prachtig fietspad. De omgeving van de Hoge Venen is prachtig!
Een stuk van de route loopt gelijk met de railbikes, je doorkruist echt een groot stuk ongerepte natuur. De afwisseling tussen bossen, venen en weiden is heerlijk. Zonder al teveel inspanning klim je gestaag omhoog, er rijden geen auto’s en oversteekplaatsen zijn altijd heel veilig. Er staan langs de route heel wat schuilplekjes en bankjes en er zijn veel campings langs de route. Een ideale route om met kinderen te fietsen dus! Onze kinderen fietsten kilometerslang onbezorgd voorop en daar genoten we allemaal van.

Maar misschien was deze route toch wat té gemakkelijk? Voor ons was het een perfect tussendoortje maar niet avontuurlijk genoeg om helemaal bevredigend te zijn. Op dat moment -met een pittige baby en slaaptekort- was het de ideale route, maar we hebben in het algemeen liever wat meer uitdaging.
Het was ook heel druk op het pad. Veel senioren, veel e-bikes, veel groepen… Voelt het in de zomer niet als aan de Belgische kust?
Het pad brengt je zelden door dorpskernen, er zijn ook geen winkels, er zijn wél eetstalletjes, ijssalons, restaurants en drankkramen. Dat alles voelt voor ons toch wat te artificieel, te afgelikt, te toeristisch.

Instagram Stories van onze trip in de Hoge Venen

Wil je graag meer weten over hoe wij dat doen met een baby? Dan vind je hier onze tips!

Wil je graag meer weten over ons materiaal? Dan vind je hier meer!